(YOUR) (TEXT) (HERE)

12/05/2022 - 26/06/2022

DMW Gallery

Koolstraat 15, 2140 Borgerhout, Belgie

(YOUR) (TEXT) (HERE)
Ellen Pil nodigt Willem Boel uit voor een duel op twee locaties
12.05 - 26.06 | DMW Gallery Antwerp | Leeuwerikstraat 20



Wie het werk van Ellen Pil (° Maarkedal, 1982) en Willem Boel (° Sint-Niklaas, 1983) oppervlakkig bekijkt, vermoedt geen dichte verwantschap tussen deze twee kunstenaars.
 
Ellen Pils sculpturen, schilderijen en installaties komen tot stand in een proces van reproduceren, manipuleren en perfectioneren. Ze schakelt daarbij tussen analoge en digitale bewerkingen, waarbij de digitale fase leesbaar blijft in de perfecte gradiënten, afgeronde hoeken en matte pastelkleuren. De werken van Willem Boel bestaan uit nieuw samengestelde en gevonden objecten, vaak industrieel schroot: hoekig, afgebladderd en ruw, met een kleurenpalet eigen aan het functionele ontwerp van machines (en vervolgens al dan niet overschilderd in Boels typische, gelaagde proces).
 
Maar onder die oppervlakte is er heel wat dat beide kunstenaars bindt: een fascinatie voor herhaling en het steeds opnieuw uitvoeren van bepaalde handelingen, het uitgaan van vondsten die nadien gemanipuleerd worden, een obsessie voor werktuigen, voor sjablonen en de mogelijkheden die ze genereren.
 
De titel van deze tentoonstelling, (YOUR) (TEXT) (HERE), speelt met de spanning tussen sjabloon en invulling. Vertrekkend van objets trouvés—fysieke of digitale—voegden Pil en Boel laag na laag toe, tot de sjablonen transformeerden tot unieke werken.
 
Ellen Pil creëerde een nieuwe reeks werken geïnspireerd op de achterkanten van vrachtwagens. In deze vormen—gestandaardiseerd qua hoogte, breedte, laadhoogte en signalisatie—herkende ze de lichaamsbouw van storyboards die gebruikt worden bij animatiefilms. Pil vertaalde deze stalen sjablonen naar multiplex panelen, die ze vervolgens beschilderde, bedrukte of verrijkte met gevonden of op maat gemaakte tools. De handen, buizen, rietjes en gleuven die ze hier en daar toevoegt fungeren als motieven van geleiding, die de juiste of net foute richting aanwijzen.
 
Pil past hier een voor haar nieuwe techniek toe: sommige beelden zijn op het hout geprint, zodat het niet duidelijk is waar de print stopt en het schilderij begint. Daarmee knipoogt ze naar een eerder werk, The Adventures of Self-preservation (Mundane and routine tasks) (2020), een sculptuur van een printer die zichzelf lijkt te printen en zo zichzelf heruitvindt.
 
Elk werk uit de reeks vormt een eigen universum: een storyboard vol mogelijkheden, of een rugzak vol beeldmateriaal. Een potentieel happy end, of net het begin van een nieuwe expeditie. De oplegger- of vrachtwagendeur als plaats van transactie krijgt een poëzie die sterk contrasteert met de harde realiteit van just-in-time-leveringen, economische wetmatigheden en de soms penibele werkomstandigheden van chauffeurs.
 
Het bronmateriaal van Willem Boel zijn in zekere zin ook sjablonen. Zijn vondsten, vaak overblijfselen van machines of gebouwen, dienen als beginpunt van zijn werk. Hij zaagt, snijdt, kromt of last ze tot er nieuwe vormen ontstaan. Die assembleert hij daarna tot nieuwe constellaties. In een volgende fase schildert hij ze, laagje per laagje, dag na dag. De werken die zo ontstaan zijn stuk voor stuk uniek, als karakters in een roman.
 
Voor deze tentoonstelling creëerde Boel onder meer een monumentale sculptuur, Sancho Don’t Care #07. Ter plaatse samengesteld uit gevonden en gemanipuleerde ijzeren elementen, is dit werk een echo van een industrieel verleden, maar ook een nieuwe, beloftevolle combinatie van delen. Boel plaatst de verschillende componenten in een nieuw grid, als letters of grafische elementen in een driedimensionale tekening, als protagonisten op een podium, of als gigantische vazen of beeldjes in een industriële pronkkast.
 
In de galerie presenteert Boel een aantal Pare Feus, filigrane assemblages waar hij in een langgerekt proces vele verflagen op plaatste. Sculptuur en schilderij komen in deze werken op een heel eigen manier samen. De sculpturen zijn niet enkel getuigen van een functionele geschiedenis maar ook van het geduldige, repetitieve plezier van de kunstenaar in zijn atelier.

De tentoonstelling loopt op twee locaties met een totaal verschillend karakter: in de galerie en in een voormalige marktplaats. In de galerie plaatsen de kunstenaars hun werken in een dwingende, tegendraadse scenografie. De fel geverfde stalen buizen lijken weggeplukt uit publieke ruimtes als stations of luchthavens. Ze zorgen voor obstructie, laten het publiek aanschuiven of houden het op afstand, functies die in een galerie meestal ongewenst zijn. Het is Pils en Boels manier om ook het sjabloon van de galerie helemaal naar hun hand te zetten.  
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(YOUR) 
(TEXT) 
(HERE)

Ellen Pil invites Willem Boel for a duel on two locations
12.05 - 26.06 | DMW Gallery Antwerp | Leeuwerikstraat 20



Anyone looking superficially at the work of Ellen Pil (° Maarkedal, 1982) and Willem Boel (° Sint-Niklaas, 1983) would not suspect a close relationship between these two artists.

Ellen Pil's sculptures, paintings and installations are created in a process of reproduction, manipulation and perfectioning. In doing so, she switches between analogue and digital processing, in which the digital phase remains legible in the perfect gradients, rounded corners and matte pastel colours. Willem Boel's works consist of newly assembled and found objects, often industrial scrap: angular, flaked off and rough, with a colour palette typical of the functional design of machines (and subsequently painted - or not - in Boel's typical, layered process).

But beneath the surface, there is much that binds the two artists: a fascination with repetition and performing certain actions over and over again, starting from finds that are subsequently manipulated, an obsession with tools, with stencils and the possibilities they generate.

The title of this exhibition, (YOUR) (TEXT) (HERE), plays with the tension between template and interpretation. Starting from objets trouvés -physical or digital- Pil and Boel added layer after layer, until the templates transformed into unique works.

Ellen Pil created a new series of works inspired by the tail ends of trucks. In these forms -standardised in terms of height, width, loading height and signalisation- she recognised the physique of storyboards used in animated films. Pil translated these steel templates into plywood panels, which she then painted, printed or enhanced with found or custom-made tools. The hands, tubes, straws and slots that she adds here and there function as motifs of guidance, indicating the right or perhaps the wrong direction.





Here, Pil uses a technique that is new to her: some images are printed on the wood, so that it is not clear where the print stops and the painting begins. This is a nod to an earlier work, The Adventures of Self-preservation (Mundane and routine tasks) (2020), a sculpture of a printer that seems to be printing itself and thereby reinventing itself.

Each work in the series forms its own universe: a storyboard full of possibilities, or a backpack full of imagery. A potential happy ending, or just the beginning of a new expedition. The trailer or truck door as a place of transaction acquires a poetry that contrasts sharply with the harsh reality of just-in-time deliveries, economic imperatives and the sometimes precarious working conditions of drivers.

In a sense, Willem Boel's source material are templates as well. His finds, often the remains of machines or buildings, serve as the starting point of his work. He saws, cuts, bends or welds them until new forms emerge. He then assembles them into new constellations. In the next phase, he paints them, layer by layer, day after day. The resulting works are each unique, like characters in a novel.

For this exhibition, Boel created among others a monumental sculpture, Sancho Don't Care #07. Assembled on site from found and manipulated iron elements, this work is an echo of an industrial past, but also a new, promising combination of parts. Boel places the various components in a new grid, as letters or graphic elements in a three-dimensional drawing, as protagonists on a stage, or as gigantic vases or figurines in an industrial showcase.

In the gallery, Boel presents a number of Pare Feus, filigree assemblages to which he applied many layers of paint in a long-drawn-out process. Sculpture and painting come together in these works in a very personal way. The sculptures are not only evidence of a functional history but also of the artist's patient, repetitive pleasure in his studio.

The exhibition runs in two locations with a totally different character: in the gallery and in a former market place. In the gallery, the artists place their works in a compelling, contrary scenography. The brightly painted steel tubes seem to have been snatched from public spaces such as stations or airports. They create an obstruction, allow the public to queue up or keep them at a distance, functions that are usually undesirable in a gallery. It is Pil's and Boel's way of also making the gallery template completely their own.